Onze voormalige slager is er dol op: jagen op Reintje de Vos. Dikwijls zie je hem aan het einde van de middag het bos in gaan, met zijn zoontje Geralde. Zonder geweer overigens, maar met pijl en boog! Wat de moeilijkheidsgraad van de jacht uiteraard buitengewoon hoog maakt. Je moet je prooi immers heel dicht naderen om een goede schietkans te hebben. En in de buurt komen, dat valt bij een vos niet mee. We hebben Sebastien en Geralde dan ook nog nooit met een buit zien terugkeren.
De vos is niet erg gezien in onze streek. Sterker, als je met een vossenstaart binnenloopt bij de gemeente, krijg je vijftien euro cadeau. Subsidie om het aantal dieren terug te draaien. Want elke boer is bezorgd om zijn kippen. Ook weer niet zo bezorgd dat-ie ze 's nachts gewoon goed opsluit, want dan is er niks aan de hand. Nee, de bezorgdheid is meer een excuus voor de jacht.
Het verkeer helpt helaas ook bij het terugdringen van de vossenstand. En het moet gezegd: dikwijls zie je ze de weg overschieten en soms is een botsing nog maar nét te voorkomen.
We hebben het beestje achterin de Rodeo gelegd voor een laatste ritje en begraven naast Ballet, Koosje en Bobby. En dichter nog bij Françoise Sagan, Jeanne d'Arc en al die andere kippen die ooit - eveneens op klaarlichte dag en dus niet opgesloten maar vrij in de wei - door een vos werden vermoord. Misschien schenkt dat enige genoegdoening voor ze. Maar de compassie gaat toch uit naar de jonge vos dit keer. Dus op het verse graf staat een klein beeldje van een kip. Een schrale troost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten