Niets geeft zo'n zomers gevoel als een schaal vol verse kersen in een pas gemaaid weiland, waarvan het hooi juist is geschud...
Geen idee hoelang de mensen al kersen kweken. In ieder geval in de tijd van de oude Grieken al, zoals de tekst 'Het Drinkgelag' van de grote filosoof Plato (327-247 voor Chr.) bewijst. Daarin komt de blijspeldichter Aristophanes aan het woord om zijn kijk op de essentie van de liefde te geven. Volgens de dichter waren de mensen in de Griekse oertijd, toen alleen oppergod Zeus er zo'n beetje was, heel anders dan nu. Ze hadden een volmaakt ronde vorm, met twee gezichten, vier benen en vier armen en door al die ledematen als een razende te bewegen, rolden zij met een rotgang over Zeus' aardkloot. Verder waren ze heel intelligent, knap van uiterlijk en buitengewoon vruchtbaar: al rollend storten zij hun zaad in de grond en daaruit groeiden dan weer nieuwe, bolvormige mensjes, letterlijk zoals spruiten.
Een mens die zo volmaakt is, moet wel hoogmoedig worden. En als Zeus nu ergens een pleurishekel aan heeft, dan is het wel hoogmoed. Dus sneed hij de mens - en nu komt het - 'doormidden gelijk gedroogde morellen'. Morellen zijn dus kersen, hè, waarmee is bewezen dat drie eeuwen voor Christus al kersen werden gegeten. Hoe het verhaal afloopt? Al die halve mensen waren vanaf dat moment ontroostbaar want Zeus verstrooide hen in zijn woede over de ganse aardbol. En vind dan je wederhelft (!), partner (!) of beste helft (!) maar weer eens terug. Enfin, Zeus kreeg spijt, deed wat ingrepen zodat de mens zich in ieder geval weer kon voortplanten en zo is het tot op de dag van vandaag gebleven (tussen haakjes: onze navel komt dus niet van de navelstreng, maar daar zijn we dichtgenaaid na het doormidden snijden, snappie?).
De kern van dit verhaal van Aristophanes is dat de mens maar één ware liefde heeft in het leven (dream on, Ari). En dat je oppergod Zeus dient te eren door dikwijls de liefde te bedrijven, want daartoe heeft hij zijn extra ingreep gepleegd.
Over goden gesproken, de weergoden zijn de Franse kersen in 2012 niet erg goed gezind. Kwaad kersen eten met ze, zo gezegd, want eerst vroor het toen de bloesem aan de bomen zat en daarna werd het veel te nat. Zodat de rijping van wát er groeide niet vlotte. Onze eigen kersenboom op Bellevue is het bewijs: zegge en schrijve één kersje hangt eraan en het is nog maar de vraag of die het haalt.
Julie uit Lyon stond ook al met veel minder kersen dan gebruikelijk langs de kant van de weg tussen Saulieu en Avallon. Nog zo'n zomers beeld, haar kersstal (niet te verwarren met kerststal) onder de feesttent in het wuivend weiland. Maar binnen die tent is het geen feest, want de bodem van de kisten vol cerises Anglaises en Earls was gauw in zicht. Misschien krijgt Zeus weer spijt en schenkt hij ons na een nat voorjaar en prachtige, lange zomer...
Geen idee hoelang de mensen al kersen kweken. In ieder geval in de tijd van de oude Grieken al, zoals de tekst 'Het Drinkgelag' van de grote filosoof Plato (327-247 voor Chr.) bewijst. Daarin komt de blijspeldichter Aristophanes aan het woord om zijn kijk op de essentie van de liefde te geven. Volgens de dichter waren de mensen in de Griekse oertijd, toen alleen oppergod Zeus er zo'n beetje was, heel anders dan nu. Ze hadden een volmaakt ronde vorm, met twee gezichten, vier benen en vier armen en door al die ledematen als een razende te bewegen, rolden zij met een rotgang over Zeus' aardkloot. Verder waren ze heel intelligent, knap van uiterlijk en buitengewoon vruchtbaar: al rollend storten zij hun zaad in de grond en daaruit groeiden dan weer nieuwe, bolvormige mensjes, letterlijk zoals spruiten.
Een mens die zo volmaakt is, moet wel hoogmoedig worden. En als Zeus nu ergens een pleurishekel aan heeft, dan is het wel hoogmoed. Dus sneed hij de mens - en nu komt het - 'doormidden gelijk gedroogde morellen'. Morellen zijn dus kersen, hè, waarmee is bewezen dat drie eeuwen voor Christus al kersen werden gegeten. Hoe het verhaal afloopt? Al die halve mensen waren vanaf dat moment ontroostbaar want Zeus verstrooide hen in zijn woede over de ganse aardbol. En vind dan je wederhelft (!), partner (!) of beste helft (!) maar weer eens terug. Enfin, Zeus kreeg spijt, deed wat ingrepen zodat de mens zich in ieder geval weer kon voortplanten en zo is het tot op de dag van vandaag gebleven (tussen haakjes: onze navel komt dus niet van de navelstreng, maar daar zijn we dichtgenaaid na het doormidden snijden, snappie?).
De kern van dit verhaal van Aristophanes is dat de mens maar één ware liefde heeft in het leven (dream on, Ari). En dat je oppergod Zeus dient te eren door dikwijls de liefde te bedrijven, want daartoe heeft hij zijn extra ingreep gepleegd.
Over goden gesproken, de weergoden zijn de Franse kersen in 2012 niet erg goed gezind. Kwaad kersen eten met ze, zo gezegd, want eerst vroor het toen de bloesem aan de bomen zat en daarna werd het veel te nat. Zodat de rijping van wát er groeide niet vlotte. Onze eigen kersenboom op Bellevue is het bewijs: zegge en schrijve één kersje hangt eraan en het is nog maar de vraag of die het haalt.
Julie uit Lyon stond ook al met veel minder kersen dan gebruikelijk langs de kant van de weg tussen Saulieu en Avallon. Nog zo'n zomers beeld, haar kersstal (niet te verwarren met kerststal) onder de feesttent in het wuivend weiland. Maar binnen die tent is het geen feest, want de bodem van de kisten vol cerises Anglaises en Earls was gauw in zicht. Misschien krijgt Zeus weer spijt en schenkt hij ons na een nat voorjaar en prachtige, lange zomer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten