Leven doe je niet alleen. Dus hebben we hier in Bellevue links en rechts goede vrienden. Franse soms, Engelse zeker en natuurlijk ook Nederlandse. Want ofschoon we niet voor 'les 'Ollandais' naar La Douce France zijn gekomen, kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan.
Boer Guido en zijn boerin Maaike uit Saulieu (of eigenlijk Les Plaines, waar ze ruim tweehonderd koeien houden) behoren tot onze beste vrienden. Trouwe lezers van deze blog hebben ze al eens voorbij zien komen toen Maaike en Guido voor alle trekzakkers die in 2011 waren neergestreken op Bellevue een picknick in de wei organiseerden. Wat was dat leuk!!!

Begin dit jaar kwamen de boer en zijn boerin nog een keer langs, toen we een avondje op de boerderij mochten passen. Waarbij de drachtige koe Cassette mij enige zorgen baarde (om het maar toepasselijk uit te drukken), vanwege haar nakende kalf, dat uiteindelijk pas uuuuuren later ter wereld kwam en Hurriaan is gedoopt. Z'n naam moest met een H beginnen, vandaar; anders was het wel Purriaan geworden.
Enfin, bij die gelegenheid - ik schreef het destijds al - moesten Guido en vooral Maaike naar het ziekenhuis om een echo te laten maken van de baby in de buik. Wat ik destijds op deze plek niet heb verklapt is dat er een tweeling op te zien was, dus dat was dubbel feest bij thuiskomst!
Even tussendoor: mannen zijn een open boek. Toen Guido's zus een paar echo's later tussen neus en lippen door vroeg of ze al wisten wat de kids worden zouden, zei Guido natuurlijk: boer! Maar nee, dat bedoelde zus niet: het ging om het geslácht, of ze dát al wisten. Waarop Guido doodernstig zei dat ze dat inderdaad gezien hadden en dus al wisten, maar dat ze het niet zouden zeggen. Kaatst zus dat het dus twee jongens zouden worden, want als je niks hebt gezien weet je niks, maar als je wel wat hebt gezien moeten het wel twee broertjes zijn!!!

Enfin, terug naar de vriendschap. Kennelijk wordt die wederzijds ervaren, want een paar weken geleden mochten we getuigen zijn van en voor Maaike en Guido, die trouwden in het gemeentehuis van Saulieu. De reis erheen ging per open auto, die voor de gelegenheid was opgeleukt met roze rozen en een bonzai-bruidspaar tegen de achteruitkijkspiegel. De ceremonie was mooi. Vooral hoe de ambtenaar van de burgerlijke stand - de eerste wethouder in dit geval - worstelde met de (vele) namen van met name Guido, maar ook met die van Maaike en van ons.

Na de kus zijn we nog heerlijk uit eten geweest met z'n viertjes en na afloop was ik bijna net zo rond als de bruid zelve. Kort en goed, ik was uitgeteld van al dat lekkers, waar zij vrijwel was uitgerekend.
Vorige week was het zo ver: Guido belde op. Of liever: pápa Guido belde. Dat zijn vrouw in het ziekenhuis van Dijon twee kerngezonde baby's ter wereld had gebracht! Florian en Anthony heten de mannen en ze wegen ruim zes en zeven pond. Geen kleine jongens dus en voor Maaike moet het een leeg gevoel geven dat ze nu in hun bedje liggen in plaats van in haar buik. En dan nog een extra bevestiging van de vriendschap: Elly en ik zijn vernoemd. Florian heeft als tweede (of derde of vierde) naam Elly en Anthony heet ergens Jurriaan. Of andersom, maar dat maakt ons allemaal niks uit. We zijn trots op Guido en Maaike en Florian en Anthony en we zijn trots op onze vriendschap. Proficiat lieverds!