Eerste even een toefje geschiedenis, om het belang van zo'n pelgrimstocht in vruchtbare schoot te laten vallen. Santiago is niks anders dan Spaans voor Sint Jacobus, een van de drie belangrijkste apostelen, naast zijn broer Johannes en natuurlijk Petrus. Jacob werkte met broerlief aan boord van het vissersbootje van zijn vader, toen hij en Johannes door Jezus werden geroepen om Hem te volgen. Jacob deed dat, maar bereidde zich wel voor. Ik bedoel, je kunt een wildvreemde man gaan volgen, maar je weet nooit wanneer je weer iets te eten krijgt. Dus nam hij een maaltje mee. Geen vis, want hoe vers je haring 's morgens ook moge zijn, in het klimaat van het Midden-Oosten is-ie 's avonds niet zo lekker meer. Dus nam Jacobus een schelpdier mee: de coquille St.Jacques. Al heette die toen natuurlijk nog niet zo. Hij spelde de lekkernij aan zijn mantel of zijn staf (zo staat hij altijd afgebeeld) en ging op pad.
Goedbeschouwd liep het hele avontuur uiteindelijk niet goed af voor onze visser, want nog maar veertig jaar oud werd hij 'door het zwaard gedood'. In opdracht van koning Herodes werd Jacobus onthoofd. Zijn ontzielde lichaam werd in een sarcofaag gelegd, er kropen twee volgelingen van de heilige in spe bij en de hele boel werd vanaf het strand, hup zo het water van de zee in geduwd. De stenen kist met zijn lugubere inhoud bleef als door een wonder drijven - er staan wel meer sterke staaltjes in de Bijbel -en spoelde uiteindelijk aan op het strand van Spanje. De opvarenden haalden het stoffelijk overschot uit de sarcofaag, droegen het landinwaarts en begroeven het op de helling van de berg Lubredon.
Daarna gebeurde er acht eeuwen niks.
Totdat volgens de legende boven de berg een ster verscheen. De bisschop in de buurt, die het verhaal van Bethlehem kende en zich deze kans niet wilde laten ontglippen, toog naar de vlakte die door de ster werd beschenen begon te graven en ontdekte het lichaam van de heilige. De rest is geschiedenis (alle voorgaande ook, maar hier bedoel ik het overdrachtelijk): op de vindplaats werd een kapel gebouwd, de kapel groeide uit tot een kathedraal, rond de kathedraal ontstond een stad en deze stad groeide dus uit tot Santiago de Compostella. Letterlijk: de Heilige Jacobus van het sterrenveld (campus is Latijn voor veld - denk aan ons woord kamperen - en stella betekent ster).
Jaarlijks gaan nog altijd 150 tot 200.000 bedevaartgangers naar Santiago toe. Te voet, op de fiets of te paard, of alleen de laatste 100 km, want dan ben je officieel ook al een pelgrim. Maar zo'n watje is ónze bedevaartganger natuurlijk niet. Nee, Nico, die al twee keer eerder met zijn gezin te gast was op Bellevue, startte in de vroege ochtend van 5 februari in zijn woonplaats Kethel (bij Schiedam). Hij gordde zijn 12 kilo zware rugzak om, groette zijn vrouw Mariet en stapte de bittere vrieskou in. Die kou bleef de eerste weken, want het vroor 's nachts tot tien graden en overdag kwam de temperatuur niet boven de -4. Maar er was ook een zonnetje en het was - ondanks de sneeuw - goed lopen.
In noord-Frankrijk, toch al niet de vrolijkste omgeving, veranderde het weerbeeld. Nico liep dagen door het grijze landschap, door de mist, door de motregen die hem tenslotte doorweekte. Hij dacht na over zijn werk (de kinderpsychiatrie), zijn doel en zijn leven. En vroeg zich nu en dan ook af wat hij daar, in het nog altijd tastbare decor van de Eerste Wereldoorlog, in hemelsnaam deed...
In Bellevue, alweer weken verder, scheen uiteraard de zon. Het zweet parelde op zijn voorhoofd toen Nico opeens voor de deur stond. Pet op, bergschoenen aan en de rugzak om, die inmiddels kilo's zwaarder was omdat-ie de in het vorige dorp ingeslagen biertjes niet allemaal op wist te krijgen. Achterop die rugzak prijkt uiteraard het embleem van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob - verplichte kost van bedevaartgangers - plus twee coquilles St. Jacques. Als eerbetoon aan die andere pelgrim die op reis ging. En als eerste aankwam in Santiago de Compostella.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten