Hoe God bleef staan in Moux

Enkele dagen geleden viel Le P'tit Mouxois weer in de bus. Het dorpsorgaan van Moux en Bellevue zogezegd. Met altijd een voorwoordje door de burgervader.

En verder nieuws over het feestcomité (we zijn gewipt!?), een overzicht van de verrichtingen van de brandweer (toch weer elf wespennesten weggehaald in 2012), een oproep om allemaal lid te worden van de visclub en zulks zo meer.
Het meest intrigerend zijn evenwel de cijfers van de burgerlijke stand, l'etat civil, waaruit je met acht natte vingers wat demografische wetenswaardigheden kunt distilleren. Zo werden er op een bevolking van ruim zevenhonderd zielen (we spreken hier over het Moux at large, inclusief alle gehuchten, buurschappen en andere dorpjes die tot de gemeente behoren) slechts twee huwelijke gesloten. Die tussen de rondbuikige Nicolas en zijn wulps poserende Maggi én tussen Patrick en Danièle, die er niet veel zin in lijken te hebben, als je de foto mag geloven.
Een haartje gunstiger was het vorig jaar gestemd met het aantal geboorten: drie baby's kwamen ter wereld en ze heten Lou (naar Lou Reed, mag ik hopen), Angeline (naar een nummer van Bob Dylan?) en Enzo (dat echtpaar had er kennelijk al een heel stelletje).
Maar dan het aantal sterfgevallen: wel negen, waardoor de verhoudingen behoorlijk scheef komen te liggen. Temeer daar eerder genoemde huwelijksvoltrekkingen geen kinderen gaan opleveren: de gelukkigen krijgen nog net niet voor de derde keer tandjes, maar de vruchtbare dagen zijn toch zeker geteld.
Het kan niet anders of de thematiek van Geert Maks prachtige boek 'Hoe God verdween uit Jorwerd' (over de leegloop van het Friese platteland) is hier nog in full swing. Op het eerste gezicht... Als je beter kijkt, zie je dat het nog lang aan kan, hier in Moux. Want de leeftijd van de overledenen van 2012 is opmerkelijk! Je jongste - Gilbert - is slechts 59 geworden - veel te jong. Simone Pin, echtgenote van ons aller Jacques, een goede vriend van wijlen president Mitterand, voormalig wethouder van de gemeente en bakker en uitbater van La Poste en wat al niet, werd evenmin erg oud: 76 jaar slechts.
René Alain, voormalig uitbater van het kostelijke dorpscafé Chez Kiki in Chassagne, werd 81, dan is er nog een die 85 is geworden en 86 en 87. Nog niet abnormaal, zou je zeggen. Dat wordt het wel als je de leeftijd van weduwe Marcelle ziet: 103 jaar werd ze maar liefst. Zeker de oudste van de Morvan, denk je dan, maar nee! Ook aan het leven van Marceline, de moeder van onze 85 jarige buurvrouw op Bellevue, kwam dan toch een einde, op de gezegende leeftijd van 105 jaren?!
Kijk twee ruim honderdjarigen in een dorp van even zevenhonderd zielen, is niet slecht. En dan hebben we het nog slechts over de eeuwers die zijn dood gegaan. Hoeveel zijn er dan nog in leven?!
Kortom: hoe God bleef staan in Moux, Geert Mak.

PS. Uit bovenstaande cijfers blijkt wel hoe gezond het leven is in en rond Bellevue. Mensen die daarvan graag profiteren, doen er goed aan een zorgeloze vakantie te boeken in een van onze huizen. Ga maar na: 25 jaar lang twee weken per seizoen op vakantie naar Bellevue, betekent al gauw een jaar langer leven. Kun je nóg een keer met vakantie!

Een inspirerend jaar gewenst!

Een rijk jaar hebben we op Bellevue achter de rug. Niet in geld - dat hoeft ook helemaal niet - maar wel rijk in ervaringen en vriendschap. Oh ja, en in kunst...
Veel gasten vergasten ons bij afscheid op warme woorden en kussen en kindertekeningen en flessen wijn en wat al niet. Waarvoor Elly en ik iedereen hartelijk danken! Maar sommige gasten gaan verder dan dat. Die geven gewoon een heel concert met de familie. Of ze helpen hout zagen of spitten de tuin om!
Weer anderen schenken ons als dank voor hun verblijf op Bellevue ware kunst. Neem onze vriendin Marjolein, die in het voorjaar met haar man Floris en zoon Sil in Maison Bellevue logeerde. Zij tekende eerder een schitterend portret van Maison Bellevue en schonk ons deze keer een Bommeliaanse impressie van Perdue!

Roy Valentijn, die als een van de eerste gasten in ons kleine huisje Versailles overnachtte, is niet alleen kapper maar tevens levenskunstenaar en artiest. Dus penseelde hij in zijn vrije uren een abstract werk in heldere kleuren, dat - met enige fantasie - de octogoon van Frankrijk schilderde; immers, met enige fantasie is het land van Marianne achthoekig... Op de plek waar Bellevue ligt in dat onmetelijke land, stiftte Roy een dikke groene stip: de Morvan!

Ook Ira en Bert kenden een primeur: zíj waren zo'n beetje de eerste gasten die in ons nieuwe huis Marrakech logeerden. En omdat Ira schilderes is en van dieren houdt, kon zij het (gelukkig) niet laten een prachtige kip te portretteren. Zo levensecht dat je elk moment een ei verwacht op de koelkast die onder het schilderij staat! En voor wie van details houdt: de punt boven de 'i' van Ira is een klein veertje...

En dan last but not least: de verrassing van de Maastrichtse kunstenaar Antoine Berghs.

Antoine en Myriam waren - net als Ira en Bert - proefkonijnen in Marrakech en schonken een monumentaal werk uit 2004: Fragmented Shifts. Een collage opgebouwd uit lagen, gelijk geologische breuken in de aarde onder onze voeten. Koningin Beatrix heeft eveneens een kunstwerk van Antoine Berghs ('ik hang bij Hare Majesteit op het toilet', meent de kunstenaar zelf), dus we bevinden ons in goed gezelschap.

We danken niet slechts genoemde artiesten voor hun bijdrage om van Bellevue een soort Hotel Spaander in Volendam te maken, maar álle gasten die in het afgelopen jaar onze bult in de Morvan hebben bezocht. Moge iedereen een inspirerend 2013 kennen!