Maison Bellevue: Rondom dronken

Hoe culinair ze ook zijn, Fransen nodigen hun vrienden niet gauw uit voor het eten. Zeker niet als die vrienden buitenlanders zijn en de taal niet vloeiend spreken. Toch overkwam het ons. En dat hebben we geweten...
De uitnodiging kwam van onze allerliefste vrienden Patricia en haar Jean-Philippe. Trouwe gasten van Bellevue kennen 'Pat' misschien beter als de schoonheidsspecialiste van 'beneden in het dorp'. Een schat van een vrouw, altijd even hartelijk en goedlachs. Ook als zij present is op het trekzakconcert elke eerste vrijdag van oktober: er bestaan cd-opnamen waarop je haar hoort gieren, bóven alle andere concertgangers uit!
Enfin, deze Pat en haar man nodigden ons na afloop van het laatste concert uit voor een rendez vous, eind november. Dus wij cadeautjes gekocht en bloemen, om op ons paasbest af te dalen naar Moux. We waren niet de enige gasten en zelfs niet de enige buitenlanders! Armelle (Zwitserland) en haar Pierre (oorspronkelijk Tsjechoslowakije) waren er ook. Plus de drie zoons van Pat en Jean-Philippe: Jimmy, Jerôme (met wederhelft) en de jongste, Remy.

Nou wil het toeval - hoewel, ís het toeval? - dat Jimmy een prima kok is. Of eigenlijk is hij patissier: hij werkt voor een
groot hotel in Zwitserland, waar-ie desserts en anderszins zoetigheid bereidt. En Pat had deze zelfde Jimmy gevraagd om de hapjes voor 'onze avond' te maken. Sterker, 's morgens om tien uur had ze al aangedrongen dat-ie nou eindelijk eens moest beginnen met kokkerellen. Waarop hij antwoordde dat-ie normaal voor 800 (achthonderd!) mensen kookt, dus dat-ie zich om deze tien niet zo druk maakte...
Geheel volgens de tijdgeest, zou het geen grote pan boeuf Bourguignon worden, maar een reeks amusehapjes. Een beetje zoals bij een Mediterrane 'meze' wordt geserveerd. En Jean-Philippe, ook niet voor een kleintje vervaard, zou er passende wijnen bij schenken. Maar eerst champagne, want een dag zonder bubbels is een dag niet geleefd. En omdat het nog een feestdag is ook, komt er meteen maar een tweede glas champoepel overheen. Enfin, wij gezellig kouten met z'n allen totdat de eerste hapjes op de salontafel verschijnen: zelf gebakken kaasstengels en andere hartige koekjes.
Bij het eerste echte gerechtje - guacamole met garnaaltjes bovenop - schenkt J.P. een chablis premier cru. Het tweede glas daarvan begeleidt de tweede amuse: een mooie verse bisque van kreeft. Dan volgen er twee flessen chassagne Montrachet (de eerste 't' van Montrachet dien je niet uit te spreken, maar dat kúnnen we inmiddels ook al niet langer) en meer hapjes: toast met zalm en zalmeitjes, zoete macarons met een hartige zalmgelei ertussen (hmmmm) en nog zo wat.

Tijdens de spoom die volgt - een bolletje cassis-ijs overgoten met marc de Bourgogne - gaat bij Elly het licht uit. Vanaf dat moment kletst ze alleen nog maar in het Nederlands en kan ik als een soort professionele tolk alles vertalen. En er volgt meer eten. En meer wijn. Een mini-casserolletje met oeufs en meurette (een kwarteleitje, in dit geval, in een saus van rode wijn), een crème brûlée van eendenlever, cake gevuld met abrikozen en eendenlever (weer die Goddelijke combi van hartig en zoet!) en hartige gevulde broodjes.
Inmiddels zijn we diep in de rode wijn getreden (minstens twee flessen gaan er voorbij), maar ZjeePee, zoals-ie inmiddels heet, opent met gemak nog een prachtige Pommard. 'Omdat Pommard de wijn was die we thuis altijd dronken als er iets te vieren was', verklaart hij glunderend. Elly moet nu af en toe een beetje huilen 'van alle emoties'.

Normaal volgt nu kaas, maar Jimmy zou Jimmy niet zijn als hij er niet de lekkerste koekjes van had gemaakt, in diverse soorten en maten. Wow! En dan moet de patisserie - zijn échte métier immers - nog komen: bonbons in melk en puur met 22 karaats bladgoud bovenop en koekjes en ditjes en datjes. En natuurlijk weer champagne, want dat drinken de Fransen niet alleen graag als aperitief maar net zo passievol bij de toet. We zijn nu allemaal rondom dronken (ofschoon ik het gevoel heb dat wij er meer last van hebben dan de overige gasten) en praten geloof ik allemáál Hollands terwijl ik alles vertaal. Een mooie afsluiting van onze bijna-eerste avond bij onze Morvandese vrienden. En nu begrijp je ook meteen waarom de Fransen je niet zo váák uitnodigen voor het eten...