Toeval bestaat

Toeval bestaat. Ruim 32 jaar geleden interviewde ik de bekende Uitgeester kunstenaar Dirk van de Molen tweemaal op rij. Voor Dagblad Kennemerland, waar ik als jong broekkie werkte. Gisteravond bezochten wij zijn vernissage in de wijnstad Beaune...

Dirk en zijn vrouw Mieke wonen al sinds jaar en dag in Saulieu, de culinaire hoofdstad van de Morvan, op nog geen 15 km van Maison Bellevue, het gastronomische hart van Moux. We móesten elkaar dus wel tegen het lijf lopen en dat gebeurde tijdens het laatste festival van de Route N6, waarbij alle antieke auto's uit de hele Bourgogne zich verzamelen in Saulieu.
We volgen elkaar nu een beetje en dus werden we uitgenodigd in La Serrurerie, de oude slotensmederij van de vader van Geneviève Bourgogne in Beaune. Daar exposeert Van de Molen sinds gisteravond vijf monumentale werken. Te weinig, maar hij moet de bescheiden ruimte delen met zijn Franse vakbroeder Alexis Laronze.

Was het voor een kunstenaar van Dirk, die op hoogtijdagen wel vijf kunstwerken per etmaal maakt, geen hels karwei om vijf schilderijen te selecteren? Daar moet je wel een duivelskunstenaar voor zijn! Maar nee, want het was Geneviève zelf die dat deed. 'Ik heb werken gekozen die mij door de vele jaren heen al raken. Die mij ontroeren en die dicht bij me staan', aldus de galeriehoudster, die Dirk en Mieke reeds meer dan twintig jaar volgt en altijd al een diepe wens koesterde om de Hollandse schilder aan 'Beaune te tonen'.

Dus hangen er vijf indrukwekkende olieverven van de hand van Van de Molen, waaronder zijn stilleven met stoel en cornemuse, de Franse doedelzak, dat gevat is in een lijst van Morvandees eikenhout en staal. De tedere lichtval tilt het doek op en brengt de voorstelling tot leven.

Mooi is ook zijn Kabouterhuis aan de Ceintuurbaan in Amsterdam, dat hij ruim twintig jaar terug al penseelde. Net als het indrukwekkende doek van het kleine, rituele oventje dat hij twee decennia terug ontdekte in etalage van de plaatselijke pharmacie in Saulieu. Mieke: 'Ooit brandden ze daar hoorns van koeien en herten in, waardoor het merg in de hoorn tot poeder verpulverde. Dat werd dan als afrodisiacum gebruikt'. En Dirk: 'Vergelijk het maar met wat ze in Afrika doen met de hoorns van een rinoceros'.

Helaas is de drogist in kwestie vertrokken en het oventje uit de etalage verdwenen. Wat ons rest zijn tien aquarellen die Dirk ervan maakte en genoemd olieverfschilderij. Op naar Beaune dus. Want Afrika is verder...
La Serrurerie, Faubourg Bretonière in Beaune.
PS. vergeet niet ook Bellevue even aan te doen. Gaan we samen naar het atelier van Dirk en Mieke:-)

Over Alligny (maar niet over wijn)

Onze bovenstebeste vriend Peter Schat heeft op deze blog reeds een aantal historische verhalen geplaatst. Deze keer gaat het over Alligny. Een dorp dat de gasten van Bellevue na aan het hart ligt, omdat wijnboer Jean-Pierre Parthiot er domicilie houdt... Maar daarover gaat het niet bij Peter (rechts op de foto). Lees maar en bekijk dan ook zijn filmpje op YouTube nog even!

In de naam Morvan weerklinken de Keltische woorden voor zwart (mar) en bergen (vand). De dichte wouden van weleer zijn in de 'Zwarte Bergen' vervangen door moderne bosaanplant. Niettemin zijn in de ruigte voor wie goed kijkt nog tal van levenstekens van weleer te ontdekken.
Bij Alligny-en-Morvan ligt het mysterieuze Camp de la Crémaine, getypeerd door een samenstel van resten van verbrokkelde muren en paden. In de bosgrond is de loop van oude landweren na te gaan. Middeleeuwse verdedigingswerken, die bestonden uit een verhoging bekroond met hagen, waarvan men de takken doelbewust met elkaar vergroeien liet. Van deze door voetvolk en ridders te paard lastig te nemen hindernissen resteren rond het Camp de la Crémaine nog tal van sporen.
Het toponiem Alligny voert terug op een Keltisch woord voor vuur. Reeds in prehistorische tijden was dit een bewoonde plek, waar mijnbouw werd bedreven. De watermolens die tot een paar eeuwen terug hier energie voor leverden, staan nog in de valleien rond het dorp.
Moderne overblijfselen van mijnen zijn er ook. Bij La Place en noorden van Alligny werd in 1640 lood en zilver in de grond ontdekt. Exploitatie bleek nauwelijks rendabel doch begin vorige eeuw pakte men de winning grootschaliger aan. In de jaren twintig werkten er zo’n honderd man, merendeels gastarbeiders, tot de mijn in 1930 gesloten werd en de ingangen werden volgestort met puin.
De heren van Alligny bouwden in het dorp een trotse burcht, die zes torens telde. Op de plek van het kasteel staat nu een landhuis, dat nog maar een schim is van het kasteel dat hier ooit stond. Noordelijk, bij Champcommeau, bouwden ze een mottekasteel, waarvan op de motte nog restanten van een bouwwerk zijn terug te vinden. De Tour d’Ocle. De resten van het Camp de la Crémaine duiden mogelijk de plek van eerdere versterkingen aan. Waarvan de historie in nevelen is gehuld en die mogelijk terugvoert tot Romeinse of Gallische tijden.
Zeker is dat Alligny in de Middeleeuwen al een bijzondere positie had, wat kan wijzen op een roemrucht verleden. De heren van Alligny spraken ook recht doch zij mochten, wat een relatieve zeldzaamheid was, daarbij ook de zaken behandelen die tot een terdoodveroordeling konden leiden.
http://www.youtube.com/watch?v=TUK5gB4zuKg&feature=plcp

Badplaats Bellevue

Al jaren en jaren was het onze wens om het natuurstenen bassin in de moestuin meer cachet te geven. En zo van Bellevue een badplaats te maken!
Het bassin, zo'n twee meter in doorsnee en anderhalve meter diep, lag er altijd wat verloren bij. Aan de noordkant tot aan de rand weggestopt onder het zand en de wildgroei van planten, aan de zuidzijde omgord door een te smal paadje. Zo kwam het niet tot zijn recht...

Om daarin verandering aan te brengen, moest aan alle kanten van het bad, dat ooit werd geplaatst om de potager van water te voorzien, ruimte worden geschapen. Dat gebeurde door Nicolas met zijn graafmachine, die rond het bassin een maanvormig terras aanlegde.

De steile kant aan de noordzijde moest nu wel verstevigd worden en dat gebeurde met de stenen die ooit vrijkwamen toen in Marrakech (ons huis dus, niet de hoofdstad van Marokko) de muur tussen de woonkamer en wat thans de keuken is werd weggebroken. Met die brokken graniet bouwden collega-druïde Geert en ik ons eigen Stonehenge. Zwaar!

Inmiddels is de muur klaar. Er moet alleen nog aarde in worden gestrooid waarin dan plantjes kunnen gaan groeien en het terras rondom zal in het voorjaar worden ingezaaid met gras. Zo ontstaat een prachtige plek om te genieten in de moestuin, terwijl je uitkijkt over het water. Het water van badplaats Bellevue...

Werk aan de winkel!

Op Bellevue wordt sinds gisterochtend halfnegen volop gewerkt. Gebruik makend van het interbellum van gasten, hebben we Nicolas met zijn happertje uitgenodigd...
We hadden een aantal wensen voor deze winter en er waren een paar zaken noodzakelijk. Om te beginnen met de dikke elektrakabel naar Maison Perdue, ons zomerhuisje zo'n 100 meter weg. Dat heeft sinds deze zomer een dik fornuis staan, waardoor achtereenvolgens de stoppen doorsloegen en de bestaande electriciteitskabel (in casu een honder meter lang verlengsnoer) smolt.

Er wordt dus een geul gegraven van Versailles, waar de stroom voor Marrakech binnenkomt en waar de nieuwe kabel (10mm2, voor wie dat iets zegt) wordt aangesloten, naar Maison Perdue. En als we daar toch mee bezig zijn, gooien we er ook maar meteen een kabel in voor internet! Hoeven onze gasten niet meer met hun iphone, ipad of laptop naar Bellevue te lopen voor verbinding.

En als we dan toch een sleuf hebben voor elektra en internet, kunnen we er ook nog wel een waterleiding bij stoppen. Tot nu toe is Maison Perdue afhankelijk van bronwater, maar de narigheid van een bron is dat-ie er ook mee kan stoppen. Dat heeft Onze Lieve Heer namelijk voor het zeggen. In dat geval schakelen we over op leidingwater. Uiteindelijk heeft Onze Lieve Heer het functioneren daarvan natuurlijk ook voor het zeggen, maar het is toch gedelegeerd aan de watermannen van l'Eau Lyonaisse en die hebben het beste met ons voor. Even een filosofische kwestie: iedereen kent het gezegde 'als alles kunst is, is niks nog kunst'. Maar hoe is dat nu met Onze Lieve Heer? Als die alles voor het zeggen heeft, heeft-ie toch eigenlijk niets meer voor het zeggen?!
Enfin wat water moet uit de cave van Marrakech komen, dus zijn we gisteren daar begonnen met het geultje.

Tot zo ver het noodzakelijke kwaad. De wensen betreffen meer gras voor de deur van Marrakech, waartoe Nicolas de toplaag van het bestaande gravel heeft afgeschraapt. Daar komt straks aarde in en dan graszaad en dan maar hopen dat er in het voorjaar iets opkomt. Dat gras is dan meteen het ontmoedigingsbeleid om de auto voor het huis te parkeren.

Een andere hartewens, vooral in deze natte dagen, was een min op meer verharde parkeerplaats achter ons huis, waar we nu bij het in- en uitstappen lopen te modderen en te soppen. Dus je raadt het al: daar werd dat gravel voor gebruikt, dat vrijkwam van de cour! Waarbij de grond die ook daar werd weg geschraapt weer voor Marrakech kon werden hergebruikt. Kortom, ieder bezoek aan Bellevue is wel een win-win-situatie:-)