zondag 9 december 2012

Mooi wit is niet lelijk

De meeste gasten van Bellevue kennen de Morvan voor getooid in (overdreven) groen. Maar nu zijn we even getooid in (overdreven) wit. Niet lelijk echter...
In de Morvan kunnen de winters bar zijn. De bult in het landschap is ter hoogte van Bellevue zo'n kleine 600 meter hoog en we bevinden ons ver van zee. Een echt landklimaat heerst hier dus, wat op een beetje hoogte alleen maar heftiger wordt.
Zo is het even buiten het nabijgelegen Saulieu nog altijd (overdreven) groen, terwijl er bij ons rond Moux een pak sneeuw van pakweg 15 centimeter ligt.
Temperaturen net even onder nul maken dat de sneeuw ook blijft liggen, terwijl een felle zon in de strakblauwe lucht een wintersportgevoel geeft. Je zou best kunnen langlaufen hier, ware het niet dat de sporen die de landrovers van de jagermannen trekken een beetje ver uit elkaar liggen...
Een wandelingetje naar Montsermage (2 km van Bellevue) leverde vanmorgen bijgaande plaatjes op. Dus volgende winter allemaal hierheen?

zondag 2 december 2012

Marrakech de lucht in!

Goed nieuws voor grote families! Bellevue is uitgebreid met een nieuw huis, dat komend seizoen in de verhuur gaat: Marrakech. En dat kan vanaf nu op www.maisonbellevue.com worden bekeken.
Dank zij de goede werken van websitebouwer Daan Baars is de vertrouwde site van Bellevue uitgebreid met onze nieuwe aanwinst. In zeven pagina's wordt de bezoeker van www.maisonbellevue.com door de jongste vakantiewoning geleid.
De naam daarvan - Marrakech - is geïnspireerd op de antieke, kleurrijke tegelvloer die in de woonkamer van de gîte ligt en die Marokkaans aandoet.
De foto's van Marrakech zijn voor het grootste deel afkomstig van onze 'huisfotograaf' Peter Schat, die in september andermaal Maison Bellevue, Maison Perdue en ook Marrakech heeft vastgelegd. Waarvoor veel dank!
Uiteraard moeten het huis én de site nog wat verder rijpen, dus de komende maanden zal nu en dan een update worden gegeven van de ontwikkelingen op en rond het erf van Bellevue. Maar voor nu hopen we dat we vooral ook wat groter gezinnen (met oma en opa) een plek kunnen bieden om gezamenlijk vakantie te vieren, maar tóch de eigen privacy te behouden. Dus hartelijk welkom allemaal, in het algemeen op Bellevue en in het bijzonder in Marrakech!


vrijdag 16 november 2012

Toeval bestaat

Toeval bestaat. Ruim 32 jaar geleden interviewde ik de bekende Uitgeester kunstenaar Dirk van de Molen tweemaal op rij. Voor Dagblad Kennemerland, waar ik als jong broekkie werkte. Gisteravond bezochten wij zijn vernissage in de wijnstad Beaune...
Dirk en zijn vrouw Mieke wonen al sinds jaar en dag in Saulieu, de culinaire hoofdstad van de Morvan, op nog geen 15 km van Maison Bellevue, het gastronomische hart van Moux. We móesten elkaar dus wel tegen het lijf lopen en dat gebeurde tijdens het laatste festival van de Route N6, waarbij alle antieke auto's uit de hele Bourgogne zich verzamelen in Saulieu.
We volgen elkaar nu een beetje en dus werden we uitgenodigd in La Serrurerie, de oude slotensmederij van de vader van Geneviève Bourgogne in Beaune. Daar exposeert Van de Molen sinds gisteravond vijf monumentale werken. Te weinig, maar hij moet de bescheiden ruimte delen met zijn Franse vakbroeder Alexis Laronze.
Was het voor een kunstenaar van Dirk, die op hoogtijdagen wel vijf kunstwerken per etmaal maakt, geen hels karwei om vijf schilderijen te selecteren? Daar moet je wel een duivelskunstenaar voor zijn! Maar nee, want het was Geneviève zelf die dat deed. 'Ik heb werken gekozen die mij door de vele jaren heen al raken. Die mij ontroeren en die dicht bij me staan', aldus de galeriehoudster, die Dirk en Mieke reeds meer dan twintig jaar volgt en altijd al een diepe wens koesterde om de Hollandse schilder aan 'Beaune te tonen'.
Dus hangen er vijf indrukwekkende olieverven van de hand van Van de Molen, waaronder zijn stilleven met stoel en cornemuse, de Franse doedelzak, dat gevat is in een lijst van Morvandees eikenhout en staal. De tedere lichtval tilt het doek op en brengt de voorstelling tot leven.
Mooi is ook zijn Kabouterhuis aan de Ceintuurbaan in Amsterdam, dat hij ruim twintig jaar terug al penseelde. Net als het indrukwekkende doek van het kleine, rituele oventje dat hij twee decennia terug ontdekte in etalage van de plaatselijke pharmacie in Saulieu. Mieke: 'Ooit brandden ze daar hoorns van koeien en herten in, waardoor het merg in de hoorn tot poeder verpulverde. Dat werd dan als afrodisiacum gebruikt'. En Dirk: 'Vergelijk het maar met wat ze in Afrika doen met de hoorns van een rinoceros'.
Helaas is de drogist in kwestie vertrokken en het oventje uit de etalage verdwenen. Wat ons rest zijn tien aquarellen die Dirk ervan maakte en genoemd olieverfschilderij. Op naar Beaune dus. Want Afrika is verder...
La Serrurerie, Faubourg Bretonière in Beaune.
PS. vergeet niet ook Bellevue even aan te doen. Gaan we samen naar het atelier van Dirk en Mieke:-)


zaterdag 10 november 2012

Over Alligny (maar niet over wijn)

Onze bovenstebeste vriend Peter Schat heeft op deze blog reeds een aantal historische verhalen geplaatst. Deze keer gaat het over Alligny. Een dorp dat de gasten van Bellevue na aan het hart ligt, omdat wijnboer Jean-Pierre Parthiot er domicilie houdt... Maar daarover gaat het niet bij Peter (rechts op de foto). Lees maar en bekijk dan ook zijn filmpje op YouTube nog even!
In de naam Morvan weerklinken de Keltische woorden voor zwart (mar) en bergen (vand). De dichte wouden van weleer zijn in de 'Zwarte Bergen' vervangen door moderne bosaanplant. Niettemin zijn in de ruigte voor wie goed kijkt nog tal van levenstekens van weleer te ontdekken.
Bij Alligny-en-Morvan ligt het mysterieuze Camp de la Crémaine, getypeerd door een samenstel van resten van verbrokkelde muren en paden. In de bosgrond is de loop van oude landweren na te gaan. Middeleeuwse verdedigingswerken, die bestonden uit een verhoging bekroond met hagen, waarvan men de takken doelbewust met elkaar vergroeien liet. Van deze door voetvolk en ridders te paard lastig te nemen hindernissen resteren rond het Camp de la Crémaine nog tal van sporen.
Het toponiem Alligny voert terug op een Keltisch woord voor vuur. Reeds in prehistorische tijden was dit een bewoonde plek, waar mijnbouw werd bedreven. De watermolens die tot een paar eeuwen terug hier energie voor leverden, staan nog in de valleien rond het dorp.
Moderne overblijfselen van mijnen zijn er ook. Bij La Place en noorden van Alligny werd in 1640 lood en zilver in de grond ontdekt. Exploitatie bleek nauwelijks rendabel doch begin vorige eeuw pakte men de winning grootschaliger aan. In de jaren twintig werkten er zo’n honderd man, merendeels gastarbeiders, tot de mijn in 1930 gesloten werd en de ingangen werden volgestort met puin.
De heren van Alligny bouwden in het dorp een trotse burcht, die zes torens telde. Op de plek van het kasteel staat nu een landhuis, dat nog maar een schim is van het kasteel dat hier ooit stond. Noordelijk, bij Champcommeau, bouwden ze een mottekasteel, waarvan op de motte nog restanten van een bouwwerk zijn terug te vinden. De Tour d’Ocle. De resten van het Camp de la Crémaine duiden mogelijk de plek van eerdere versterkingen aan. Waarvan de historie in nevelen is gehuld en die mogelijk terugvoert tot Romeinse of Gallische tijden.
Zeker is dat Alligny in de Middeleeuwen al een bijzondere positie had, wat kan wijzen op een roemrucht verleden. De heren van Alligny spraken ook recht doch zij mochten, wat een relatieve zeldzaamheid was, daarbij ook de zaken behandelen die tot een terdoodveroordeling konden leiden.
http://www.youtube.com/watch?v=TUK5gB4zuKg&feature=plcp

donderdag 8 november 2012

Badplaats Bellevue

Al jaren en jaren was het onze wens om het natuurstenen bassin in de moestuin meer cachet te geven. En zo van Bellevue een badplaats te maken!
Het bassin, zo'n twee meter in doorsnee en anderhalve meter diep, lag er altijd wat verloren bij. Aan de noordkant tot aan de rand weggestopt onder het zand en de wildgroei van planten, aan de zuidzijde omgord door een te smal paadje. Zo kwam het niet tot zijn recht...
Om daarin verandering aan te brengen, moest aan alle kanten van het bad, dat ooit werd geplaatst om de potager van water te voorzien, ruimte worden geschapen. Dat gebeurde door Nicolas met zijn graafmachine, die rond het bassin een maanvormig terras aanlegde.
De steile kant aan de noordzijde moest nu wel verstevigd worden en dat gebeurde met de stenen die ooit vrijkwamen toen in Marrakech (ons huis dus, niet de hoofdstad van Marokko) de muur tussen de woonkamer en wat thans de keuken is werd weggebroken. Met die brokken graniet bouwden collega-druïde Geert en ik ons eigen Stonehenge. Zwaar!
Inmiddels is de muur klaar. Er moet alleen nog aarde in worden gestrooid waarin dan plantjes kunnen gaan groeien en het terras rondom zal in het voorjaar worden ingezaaid met gras. Zo ontstaat een prachtige plek om te genieten in de moestuin, terwijl je uitkijkt over het water. Het water van badplaats Bellevue...



maandag 5 november 2012

Werk aan de winkel!

Op Bellevue wordt sinds gisterochtend halfnegen volop gewerkt. Gebruik makend van het interbellum van gasten, hebben we Nicolas met zijn happertje uitgenodigd...
We hadden een aantal wensen voor deze winter en er waren een paar zaken noodzakelijk. Om te beginnen met de dikke elektrakabel naar Maison Perdue, ons zomerhuisje zo'n 100 meter weg. Dat heeft sinds deze zomer een dik fornuis staan, waardoor achtereenvolgens de stoppen doorsloegen en de bestaande electriciteitskabel (in casu een honder meter lang verlengsnoer) smolt.
Er wordt dus een geul gegraven van Versailles, waar de stroom voor Marrakech binnenkomt en waar de nieuwe kabel (10mm2, voor wie dat iets zegt) wordt aangesloten, naar Maison Perdue. En als we daar toch mee bezig zijn, gooien we er ook maar meteen een kabel in voor internet! Hoeven onze gasten niet meer met hun iphone, ipad of laptop naar Bellevue te lopen voor verbinding.
En als we dan toch een sleuf hebben voor elektra en internet, kunnen we er ook nog wel een waterleiding bij stoppen. Tot nu toe is Maison Perdue afhankelijk van bronwater, maar de narigheid van een bron is dat-ie er ook mee kan stoppen. Dat heeft Onze Lieve Heer namelijk voor het zeggen. In dat geval schakelen we over op leidingwater. Uiteindelijk heeft Onze Lieve Heer het functioneren daarvan natuurlijk ook voor het zeggen, maar het is toch gedelegeerd aan de watermannen van l'Eau Lyonaisse en die hebben het beste met ons voor. Even een filosofische kwestie: iedereen kent het gezegde 'als alles kunst is, is niks nog kunst'. Maar hoe is dat nu met Onze Lieve Heer? Als die alles voor het zeggen heeft, heeft-ie toch eigenlijk niets meer voor het zeggen?!
Enfin wat water moet uit de cave van Marrakech komen, dus zijn we gisteren daar begonnen met het geultje.
Tot zo ver het noodzakelijke kwaad. De wensen betreffen meer gras voor de deur van Marrakech, waartoe Nicolas de toplaag van het bestaande gravel heeft afgeschraapt. Daar komt straks aarde in en dan graszaad en dan maar hopen dat er in het voorjaar iets opkomt. Dat gras is dan meteen het ontmoedigingsbeleid om de auto voor het huis te parkeren.
Een andere hartewens, vooral in deze natte dagen, was een min op meer verharde parkeerplaats achter ons huis, waar we nu bij het in- en uitstappen lopen te modderen en te soppen. Dus je raadt het al: daar werd dat gravel voor gebruikt, dat vrijkwam van de cour! Waarbij de grond die ook daar werd weg geschraapt weer voor Marrakech kon werden hergebruikt. Kortom, ieder bezoek aan Bellevue is wel een win-win-situatie:-)

zaterdag 27 oktober 2012

Bellevue op tournee

Het leven is een feest maar je moet wel zelf de slingers ophangen. Dat hebben gedaan met een 'Bellevue-concert' op locatie!
Al jarenlang komt de West-Friese familie Brieffies-Mathot naar Bellevue om hier een of meer weken vakantie te vieren. En altijd maken ze muziek, want het betreft hier een gezin met een buitengewoon goed gehoor. Neem Margaret Mathot, beroepsfluitiste van naam, die optredens geeft tot in de Westerkerk te Amsterdam aan toe! Of haar man Frans, die een pracht van een stem heeft en met veel smaak Engelse liederen van onder meer Vaughan Valentine ten gehore brengt.
Ik heb geen verstand van de leer der erfelijkheid, maar tellen kan ik wel. En dan is één en één zo maar twee, dus zijn de kinderen bar muzikaal. Hugo bijvoorbeeld speelt piano. En dan niet zo maar een beetje vrolijke Vlooienmarsen en zo, maar prachtige lyrische liederen van onder anderen Edward Grieg. Zijn broer Floris bespeelt de cello en strijkt in het Noord-Hollands Jeugdorkest, terwijl zus Hedwig prachtig harp speelt. Tafelharp in dit geval, want de concertharp paste niet in de Fiat 500.
Enfin, vorig jaar gaf dit gezin al een gloedvol optreden in onze bistro Moux-sur-Mer, maar dit jaar kozen we ervoor met z'n allen op tournee te gaan. Naar Lucenay l'Evèque om precies te zijn, toch al gauw zo'n 15 km verderop. Daar staat een mooie uitspanning die La Roseraie heet, waar Ellen (chef-kok) en haar Menno (gastheer) graag meewerkten en spelers plus publiek heerlijke gerechten en dito wijnen voorschotelden.
Om kort te gaan, iedereen speelde en zong prachtige werken van J.S.Bach, Händel, Grieg, de Dubliners (Floris op de cello met oom Hans Valentijn op gitaar), andere Valentine, Boudewijn de Groot (ook Hans, die goed zingt), Jaap Fischer, Yann Tiersen en Adèle.
En die laatste vormde een mooie toegift door wat we welhaast een wonderkind mogen noemen: Gerald Fontaine, zoon van slager Sebastien en zijn vrouw Corinne uit ons dorp. Anderhalve turf hoog speelt en zingt hij de sterren van de hemel. Zonder teksten, zonder partituur, zo maar gewoon op het gehoor (en met Elly aan zijn zijde, dat dan weer wel).
Het internationale publiek (Belgen, Fransen, Hollanders en welgeteld één Engelse die ook nog eens half Schots is, al weet ik niet precies welke helft) genoot met volle teugen. En dan niet alleen van de wijn.
Kortom, familie Brieffies-Mathot-Valentijn-Fontaine, BEDANKT!!!

woensdag 10 oktober 2012

Old Shatterhand en Winnetou

Traditiegetrouw heeft zich in de eerste week van oktober op Bellevue weer ons eigen bescheiden trekzakfestival ontrold.
Met ruim twintig feestgangers walsten we van het eerste tot het laatste deuntje. Ik zou daar gloedvol over kunnen schrijven. Met verhalen rond het thema 'het Wilde Westen' dat dit keer centraal stond bijvoorbeeld. Inclusief Winnetou en Old Shatterhand en de paarden in de kraal. Over hoe zelfs het kippenhol tot logement werd verbouwd om iedereen onderdak te bieden. Met recensies over het geweldige eten en drinken dat de keukenploeg onder leiding van Elly en vriendin Alexandra, met als hulpjes Jochum en Tèke, voorschotelde. Over de mooie muziek die harmonicadocent Frans Tromp uitzocht en die we vrijdag ten gehore brachten in een tjokvolle bistro Moux-sur-Mer. Of tot slot over het optreden van Dolly Parton, dat explosief eindigde.
Maar dat ga ik allemaal niet doen. Want er was ook een poëet bij - Otto Zaagsma uit Heerhugowaard - die de hele week in één leuk puntdicht ving. Bij dezen dus.

Komt vrienden in de ronde.
Minnaars van balg en knop
We zitten hier in de bistro.
Jur stookt de kachel op.
De wijnfles gaat al soepel rond
en fijne kost vult onze mond.
We zijn hier voor de achtste keer.
Vanmorgen was het kloteweer.

De keuken is van hoog niveau
Met Elly als cheffin.
Al heb je nog zo’n straf dieet,
zij kookt met goeie zin.
Zo’n suikervrije geitentaart
Die vindt je nergens op de kaart.
Ook als je niet alles eten mag
is het genieten; elke dag.

Zij geeft leiding aan een ploeg
Ervaren vaklui. s’Morgens vroeg,
voor dag en dauw al uit hun bed.
Want de koffie moet gezet.
Alex, Jurriaan en Leen,
Jochem en - wat later - Téke.
Terwijl in ons warme bedje
de nacht proberen op te rekken.


En dan het artistieke deel
Verzorgd door Maitre Frans.
Zijn al dan niet becijferde
papier geeft ons de kans,
om ons ongelofelijk talent
in klanken om te zetten.
Geen simpel muzikaal behang.
Een groep met slechts solisten,
maar een orkest met samenhang.
Alsof wij dat niet wisten!

De wederhelft van Frans is Toos
Ook al zo’n notenbolleboos.
Werkt zich te pletter voor ons allen.
Ze is laatst van haar fiets gevallen.
Riep na de klap “niks aan de hand”
Loopt sindsdien in een gipsverband.
Maar schulden op je drankenlat
Int ze nog flitsend met eén jat.
Ze hoeft zich dus niet te vervelen.
Al zou ze liever trekzak spelen.

Woensdagavond: Wilde Westen.
Ieders creativiteit
heeft, zo is maar weer gebleken
tot een superfeest geleid.
Long Tall Liz en Push-Up Sylvie,
vast geen dames van “ik wil nie”
konden met hun gulle charme
menig cowboyhart verwarmen.

We dansten met z’n allen line.
Achteraf wel kramp en pijn,
maar met een borrel of een biertje
“wel een streepje op ’t papiertje”
was daar overheen te komen.
Dus nog een extra neut genomen.
En blijft je lijf nog protesteren?
Dan wil Téke wel masseren.


Al is het feest nog niet voorbij.
Dit is een mooi moment voor mij
U om een ruim applaus te vragen
voor iedereen die deze dagen
z’n steen royaal heeft bijgedragen.
Aan een week vol lol en spel.
In het huis van Jur en El.
Tot slot, beste aanwezigen
dank ik U allen zeer
dat U hebt willen luisteren.
En…. Morgen wordt het prachtig weer!

vrijdag 28 september 2012

Leven doe je niet alleen. Dus hebben we hier in Bellevue links en rechts goede vrienden. Franse soms, Engelse zeker en natuurlijk ook Nederlandse. Want ofschoon we niet voor 'les 'Ollandais' naar La Douce France zijn gekomen, kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan.
Boer Guido en zijn boerin Maaike uit Saulieu (of eigenlijk Les Plaines, waar ze ruim tweehonderd koeien houden) behoren tot onze beste vrienden. Trouwe lezers van deze blog hebben ze al eens voorbij zien komen toen Maaike en Guido voor alle trekzakkers die in 2011 waren neergestreken op Bellevue een picknick in de wei organiseerden. Wat was dat leuk!!!
Begin dit jaar kwamen de boer en zijn boerin nog een keer langs, toen we een avondje op de boerderij mochten passen. Waarbij de drachtige koe Cassette mij enige zorgen baarde (om het maar toepasselijk uit te drukken), vanwege haar nakende kalf, dat uiteindelijk pas uuuuuren later ter wereld kwam en Hurriaan is gedoopt. Z'n naam moest met een H beginnen, vandaar; anders was het wel Purriaan geworden.
Enfin, bij die gelegenheid - ik schreef het destijds al - moesten Guido en vooral Maaike naar het ziekenhuis om een echo te laten maken van de baby in de buik. Wat ik destijds op deze plek niet heb verklapt is dat er een tweeling op te zien was, dus dat was dubbel feest bij thuiskomst!
Even tussendoor: mannen zijn een open boek. Toen Guido's zus een paar echo's later tussen neus en lippen door vroeg of ze al wisten wat de kids worden zouden, zei Guido natuurlijk: boer! Maar nee, dat bedoelde zus niet: het ging om het geslácht, of ze dát al wisten. Waarop Guido doodernstig zei dat ze dat inderdaad gezien hadden en dus al wisten, maar dat ze het niet zouden zeggen. Kaatst zus dat het dus twee jongens zouden worden, want als je niks hebt gezien weet je niks, maar als je wel wat hebt gezien moeten het wel twee broertjes zijn!!!
Enfin, terug naar de vriendschap. Kennelijk wordt die wederzijds ervaren, want een paar weken geleden mochten we getuigen zijn van en voor Maaike en Guido, die trouwden in het gemeentehuis van Saulieu. De reis erheen ging per open auto, die voor de gelegenheid was opgeleukt met roze rozen en een bonzai-bruidspaar tegen de achteruitkijkspiegel. De ceremonie was mooi. Vooral hoe de ambtenaar van de burgerlijke stand - de eerste wethouder in dit geval - worstelde met de (vele) namen van met name Guido, maar ook met die van Maaike en van ons.
Na de kus zijn we nog heerlijk uit eten geweest met z'n viertjes en na afloop was ik bijna net zo rond als de bruid zelve. Kort en goed, ik was uitgeteld van al dat lekkers, waar zij vrijwel was uitgerekend.
Vorige week was het zo ver: Guido belde op. Of liever: pápa Guido belde. Dat zijn vrouw in het ziekenhuis van Dijon twee kerngezonde baby's ter wereld had gebracht! Florian en Anthony heten de mannen en ze wegen ruim zes en zeven pond. Geen kleine jongens dus en voor Maaike moet het een leeg gevoel geven dat ze nu in hun bedje liggen in plaats van in haar buik. En dan nog een extra bevestiging van de vriendschap: Elly en ik zijn vernoemd. Florian heeft als tweede (of derde of vierde) naam Elly en Anthony heet ergens Jurriaan. Of andersom, maar dat maakt ons allemaal niks uit. We zijn trots op Guido en Maaike en Florian en Anthony en we zijn trots op onze vriendschap. Proficiat lieverds!

donderdag 20 september 2012

Hoogvliegers

Gisteren op bezoek geweest bij het vliegermuseum van Nasser Volant in Dijon. Hoe klein ook, het is een aanrader...
Nasser Volant is zo'n man die helemaal leeft voor zijn passie. Vandaar ook dat-ie er helaas niet was gisteren, want present op de wereldvliegertentoonstelling (3xwoordwaarde)in Dieppe. Wat niet wegneemt dat zijn verzameling cerfs volants (letterlijk vliegende herten, zoals vliegers in het Frans heten) kostelijk is om te zien. Elk land ter wereld heeft wel een eigen techniek, gebruikt zijn eigen kleuren en materialen.
China spant natuurlijk de kroon met vooral ontzagwekkende draken van vele meters lang, die dikwijls in de lucht gehouden worden door series van wel tachtig hulpvliegers! Japanners gebruiken hun samoerai graag als onderwerp, terwijl de Fransen zelf de onvermijdelijke Johnny Halliday op het papier afbeelden, maar ook hoogvliegers als Alain Delon en Madonna en zelfs Clint Eastwood.
Dieren zijn er in soorten en maten in het museum van Nasser Volant. Vliegende kippen, vissen, pelikanen en adelaars, maar ook koeien, slangen, varkens en sprinkhanen.
Een groot deel van de collectie is niet te koop: Nasser en zijn familie deden er tientallen jaren over om de mooiste vliegers uit Peru (tere kleuren), Korea (heel rechtlijnig, hoe zou dat nou komen?), China (zo'n giga draak), Japan (masker) en God weet waar nog meer (hemel?) vandaan te halen.
Enfin, vijf foto's zeggen meer dan duizend woorden of een liedje van André Hazes. En een bezoek aan het museum zelf zegt weer meer dan vijf foto's. Op naar Bellevue dus en dan door naar Dijon!
www.nasservolant.com

maandag 3 september 2012

Marrakech ligt voortaan in Frankrijk

Het heeft even geduurd, maar Marrakech - het oude huis van buurman de boer - is klaar. Nu ja, bijna dan. Maar in ieder geval af genoeg voor de eerste huurders!
Eind januari 2011 - ruim een maand na het overlijden van Henri Boulle - kregen we de sleutel. Wat volgde waren maanden van puinruimen, vooral uit het oude knechtenhuis en de tuin. Alleen al de konijnenflats van de buurman leverden ruim een ton aan beton en staal op, dat in drie aanhangwagens naar de déchêtterie wordt gebracht (de grofvuil stortplaats dus).
Met hulp van Hans, Vester en Christianne werd vervolgens een doorbraak gemaakt tussen de woonkamer en de toenmalige slaapkamer (muurdikte: 60 cm), terwijl ook de plafonds in de tweede slaapkamer en de badkamer werden verwijderd. Daarna volgden de verrotte tussenvloer in de slaapkamer, de omtimmering van de zware eiken plafondbalken, oude deuren, kapotte ramen, alle elektra-leidingen, alle waterleidingen, kortom, het hele huis werd gestript.
Het opbouwen - de de bedrijven door, zoals dat altijd gaat - vergde nog veel meer tijd. Flexibele waterleiding vanuit de cave naar boven en door het hele huis aanleggen, elektra aanleggen in alle kamers (vanuit de sous-sol via de zolder naar de begane grond, om zo min mogelijk in het zicht te hebben), tegelvloeren laten aanleggen in wat de nieuwe keuken zou gaan worden, alles en dan ook werkelijk álles soppen en schuren en soppen en schilderen (Elly!), lambriseringen verplaatsen, badkamer bouwen, plafonds witten, zink knippen, toilet plaatsen, afvoeren maken, boiler installeren, enfin, noem het allemaal maar ok.
De afgelopen week, daags voor de komst van de eerste gasten (proefkonijnen), hebben we dan uiteindelijk de keuken geplaatst, het fornuis geïnstalleerd, allerlei haken en rails en toestanden opgehangen en tot slot de crémant opengetrokken! Nu ja, de foto's hieronder zeggen meer dan we kunnen vertellen...
Voorlopig zal Marrakech vooral een 'overloophuis' zijn van Maison Bellevue. Dat wil zeggen: als gasten van Bellevue zelf ook weer gasten willen vragen, kunnen die voortaan terecht in Marrakech. Zo heeft iedereen een beetje meer ruimte en privacy, terwijl je toch op dezelfde cour zit en ruimschoots met elkaar kunt optrekken.
Incidenteel zal het nieuwe huis ook wel apart verhuurd worden, maar dat gaat dan altijd in goed overleg met de gasten van zowel Marrakech als Maison Bellevue.
Overigens kunnen alle huizen (inclusief Maison Perdue) uiteraard ook gezamenlijk worden gehuurd door bijvoorbeeld een grote en volwassen familie, waarbij we maximaal aan 13 personen plaats kunnen bieden.
Enfin, de website is op het ogenblik under construction, maar daarop zal het in de toekomst allemaal haarfijn worden uitgelegd. Dus blijf af en toe eens kijken voor een (virtueel) bezoekje.
Enne... Als je echt naar ons toekomt onthoud dan goed: Marrakech ligt voortaan in Frankrijk...