Maison Perdue in VTWonen!

Dankzij een heel stel goede vriendinnen (styliste Marianne Luning, fotografe Anna de Leeuw en redactrice Carla Robben) staat in VTWonen een prachtige reportage over Maison Perdue!

Vorig jaar logeerden Marianne en Anna een weekje in Perdue. Super gezellige dagen waren het, vol verhalen en hapjes, drankjes en uitjes (naar het circus in Lucenay-l'Eveque, de honden-verkleed-als-leeuwen hebben het nog over de dames!).

Maar ook vol werk, want in die zomers week werd de basis gelegd voor de VTWonen-reportage 'Een dag in de Bourgogne'. Tien schitterende pagina's lang maar liefst, vol kleurrijke foto's, leuke kaders en een heerlijk verhaal.

Echt een hele eer vinden we het en uit het ganse land krijgen we enthousiaste reacties en verwachtingsvolle reserveringen.

Op dus naar de boekhandel allemaal, voor de Zomerspecial Holiday Homes van VTWonen! Enne... als je nog een weekje wilt komen moet je opschieten, want het gaat snel nu;-)

Kind gezocht...

Bij het wegbreken van een draagmuur in ons nieuwe huis is een deel van de tegels op de zolder erboven losgekomen. Daar zijn twee heel bijzondere plavuizen bij.

Even voor de goede orde: we zijn niet verhuisd en we zijn dat voorlopig ook niet van plan, omdat we het – paradoxaal genoeg – veel te druk hebben met de verbouwing van ons nieuwe huis: het oude huis van Henri Boulle, voorlopig Marrakech gedoopt omdat het een Marokkaanse sfeer zal krijgen.Het moest in ieder geval veel lichter worden, en omdat te bereiken hebben we een muur van 60 cm dik tussen de eerste en de tweede kamer doorgebroken (met dank aan de familie Bongers te Delft). Zo ontstaat een veel ruimtelijker effect en valt meer licht binnen in beide kamers.

Kattenvoetjes

Bovenop die weggebroken muur lagen tegels (waar Elly door is gezakt, maar dat is uiteindelijk allemaal goed afgelopen) en die zijn uiteindelijk weggehaald om van bovenaf een zogeheten latei – een overspanning – te kunnen storten van gewapend beton. Hierbij kwamen twee bijzondere tegels vrij. Heel dikwijls zie je exemplaren met hondenpoten erop of kattenvoetjes. De tegels lagen vroeger immers in de zon te drogen op de binnenplaats van de steenfabriek en daar liep allemaal beestenspul rond. Soms liepen er kennelijk ook kinderen te dartelen, ofschoon dit door de vaders en moeders en met name ook door steenfabriekbazen streng verboden zal zijn geweest. Tegels horen tenslotte glad te zijn en zonder afdrukken!

Maar verboden worden graag overtreden door kinders, zeker in het vuur van het spel... Dus lagen bij ons op zolder twee tegeltjes met voetjes erop. Van hetzelfde kind, als je de maat zo bekijkt. En zorgvuldig door de tegelzetter-van-ooit in elkaars verlengde gelegd, zodat echt het beeld ontstaat van een lopend kind.

Oude ansicht

We gaan ervan uit dat het oudste deel van Maison Bellevue al zeker twee eeuwen staat. Hoe we daaraan komen? Op onze website staat onder het hoofdstukje 'Maison Bellevue' een zwart-wit foto van ons huis anno 1900 of daaromtrent. De foto komt van een ansicht, die gedateerd was op 1904, vandaar. Op die prent wordt gewerkt aan het huis, dat nog niet wordt gekenmerkt door de grote toren met balkons die later zal verrijzen. Wel zijn (waarschijnlijk) net de pilaren en het smeedijzeren hekwerk geplaatst, die het huis al cachet geven. De van oorsprong natuurstenen muur van de voorgevel wordt op de oude foto vermoedelijk voorzien van de afdeklaag die er nu ook nog op zit.

De boompjes vooraan op het erf zijn nog jong en piepklein, maar achter op het erf staat een grote linde (of is het een eik?), die daar op dat moment al zeker een eeuw staat. En daarmee beland je dus in de tijd rond 1800, ruim tweehonderd jaar terug...

Als dat eerste deel van het huis zo oud is, dan moeten die tegels nog ouder zijn! Je kunt je zolder, waar vroeger graan op werd gedroogd en appels en wat al niet, immers niet betegelen met plavuizen die nog gemaakt moeten worden. En daarmee komen we ook op de leeftijd van het kind. De indrukken op de stenen zijn 14,8 cm lang (is er een schoenmaker in de zaal die weet welke maat dat is?) en horen bij een kind van pakweg 10 jaar, denk ik zo; in die tijd waren kinderen en hun ouders kleiner dan nu, zeker in Frankrijk. Als je de 211 jaar van bovenstaand rekensommetje optelt bij de tien jaar van het kind in kwestie, kom je op 221 jaar uit! Die zal dus wel niet meer leven.

Vleugels

Maar wat voor leven heeft het kind gekend? Was het een meisje of een jongetje? Is hij of zij oud geworden? En gelukkig geweest? Heeft het zijn/haar vleugels uitgeslagen of is het in de buurt blijven rond zwerven en heeft het in alle bescheidenheid geleefd?

Soms droom ik ervan uit te zoeken waar de tegels zijn gemaakt. Om erachter te komen wie er leefden rond de steenfabriek in kwestie. Welke ouders met kinderen in de buurt ervan woonden en welke kids er dus nu en dan gespeeld zullen hebben. Om er tot slot achter te komen welk kind het geweest moet zijn dat meer dan twee eeuwen terug een boodschap heeft achtergelaten in de tegels op onze zolder. De boodschap dat spelende kinderen van alle tijd zijn. Dat zij kattenkwaad uithalen en dingen doen die niet mogen. Maar dat ze daarmee wel indruk maken. Op hun vriendjes en vriendinnetjes, natuurlijk. Maar in dit geval ook letterlijk, in steen.

Laat de muziek maar komen!

Als je A zegt - niet bij de dokter maar zo, in het algemeen - moet je ook B zeggen. Vandaar dat Nicolas Konczak is besteld om onze nieuwe piano te stemmen.

Konczak klinkt Pools en dat is het ook. Vooroordelend denk je dan meteen dat-ie de achter-achterkleinzoon van een grootheid als Chopin is (via moeders kant), doch dat is slechts romantiek. Sterker, hij komt helemaal niet uit een muzikaal gezin, maar speelt desniettemin piano en vooral klarinet. Met dat laatste instrument is Nicolas aangesloten bij de fanfare van Le Creusot, een stadje 60 km van hier.

Enfin, deze Konczak heeft dus de piano onder handen genomen en is er erg tevreden over. Het instrument is gemaakt door C. Biele te Berlijn, waarschijnlijk in de jaren tussen beide wereldoorlogen in. De staat ervan is uitstekend, zij het dat hier en daar wat slijtage is opgetreden. Zo is het vilt dat op de hamertjes is gespijkerd door de jaren vervormd en ingesleten, zodat een groter oppervlak contact maakt met de snaren. Daardoor is de klank minder helder dan ooit. Verder zijn er wat veertjes gebroken die de hamertjes terug duwen op hun plaats en blijkt een akkoordsnaar kapot. Die zaken worden allemaal de volgende keer vervangen.

Dat neemt allemaal niet weg dat Konczak de piano nu al mooi strak heeft gestemd en dat het instrument (net als heel Bellevue trouwens) klaar is voor het concert dat - onder voorbehoud - vrijdag 5 augustus gegeven gaat worden door Margaret Mathot en Koos Teekens.

Beiden treden heel geregeld op in heel Nederland (gisteren nog in de Westerkerk te Amsterdam) en zien er naar uit om hun samenspel op de dwarsfluit en het klavier nu ook in Frankrijk te laten klinken. Tijdens een concert waar overigens ook andere muzikanten te horen zullen zijn. Bellevue wordt verdikkeme nog muzikaal!